«بکاشتند و بخوردیم، کاشتیم و خورند، چو بنگری همه برزیگران یکدیگریم.»

سنت (Tradition) یعنی تاریخ، یعنی حافظه، یعنی چراغ راه برای جستن رهایی و نوشوندگی در دل آینده. سنت، دیکتاتوری پیشینیان نیست. سنت تقلید و تبعیت کورکورانه و الگوریتمیک از گذشته نیست. به بیان نیوتنی، سنت ایستادن بر شانه های بزرگان است. سنت عصاره خرد و تجربه نسل ها است و راهنمای مطمئنی است برای کشف مسیرهای نو. سنت جسم سرد، سنگین و متصلبی نیست که نتوان آن را برداشت، بلکه مایعی است روان که در دل تاریخ جاری شده و رودهای کوچک را سیراب کرده و به اقیانوس هستی بشر پیوند خورده. سنت چیزی نیست که نتوان با آن گفتگو کرد بلکه می توان روبروی آن نشست و مؤانست کرد و در هزارتوهای فکری و نظری آن نگاه کرد و گوهرهای ناب از دل آن بیرون کشید. به بیان هایدگر، سنت تجربه بشری است و هر آنچه که در تاریخ بشر به عنوان امری مهم و حیاتی قلمداد می­شود، قطعاً دل در گرو سنت های راستین و ناب خود دارد.